درخت پسته اهلی ( Pistacia vera L). متعلق به تیره سماق ( Anacardiaceae) است. جنس Pistacia دارای ۸۸ گونه است كه همگی آنها از خود، تربانتین یا سقز ترشح میکنند. گیاهان این تیره بصورت درخت یا درختچه هستند. از گونه هاي پسته در ایران میتوان به (P. vera ) پسته اهلی(P.khinjuk) چاتلانقوش،كسور،گلخونك یا خنجك ( و P.mutic )بنه اشارهر کرد شکل چاتلانقوش و بنه پایه هاي مناسبی براي پیوند درختان پسته اهلی به شمار میروند. P.vera در بین گونه های فوق تنها درختی است كه به صورت اهلی درآمده و نوع وحشی آن نیز در جنگلهای سرخس واقع در منطقه مرزی شمال شرقی كشور یافت میشود.
درخت پسته دو پایه است، یعنی براي تولید میوه به وجود هر دو پایه نر و ماده نیاز میباشد و تشخیص درخت نر و ماده از یکدیگر به جز از روي گل آنها آن هم در فصل بهار و به هنگام گل دادن میسر نیست. گل ها فاقد گلبرگ و غده های شهدساز بوده، بنابراین زنبور عسل را به خود جلب نمیکند و گرده گل توسط باد پراكنده میشوند. درخت پس ته مانن درسایر درختان میوه سردسیری خزان كننده است كه در اثر ریزش برگ در پاییز به خواب زمستانه نیاز دارد تا در بهار سال آینده مجددا بیدار شود و تجدید حیات كند.
مرحله نونهالی درخت پسته طولانی است. تا قبل از پنج سالگی، درختان میوه كمی تولید میکنند و از ۸۱ تا ۸۲ سالگی باردهی كامل و اقتصادي درخت آغاز میشود. ریشه زائی درخت پسته بة صورت محوري و عمودي است و تا عمق بیش از دو متر داخل خاك فرو می رود سیستم ریشه زایی عمقی درخت پسته را قادر می سازد تا به اعماق خاك نفوذ كرده و از آب و مواد موجود در آن به خوبی تغذیه نماید و از این رو درختان پسته قابلیت سازش با دورههای طولانی خشکسالی را دارند. قدرت تولید ریشه فرعی در درخت پسته خیلی ضعیف است و هرگاه انتهاي ریشه اصلی قطع شود، درخت خشك شده و از بین می رود. سیستم ریشه بندي درخت پس ته از آن دس ته ریشه های است كه به اصطلاح اب یاب است به این معنی كه در عمق زمین تا جاي فرو می رود كه خ ودرا به آبی ا بهس فره آبزیر زمینی برساند به همین دلیل است كه تا مدت مدیدي قادر به تحمل تشنگی هستند.
درخت پسته عادت به رشد عمودی دارد، به نحوی كه رشد سریع جوانه انتهائی از رشد جوانه های جانبی در درختان مسن تر جلوگیری میکند . این ویژگیها بر نحوه تربیت نهال های جوان، هرس درختان بالغ و جوانسازی درختان مسن تاثیر زیاد دارد.
